Coś do poczytania... #7

Nie czytam ostatnio za dużo, ale udało mi się uzbierać kolejną piątkę książek, o których chcę Wam dziś wspomnieć :) Są to książki bardzo różne, ale i dość lekkie - wiecie, że głównie takie czytam. Bez zbędnych wstępów, zapraszam do moich pięciu minirecenzji :)

  

"Nowe oblicze Greya" Erica Leonard

  

"Ich przypadkowe spotkanie dało początek fali namiętności, która z czasem wcale nie osłabła. Wspólna codzienność okazała się nie lada wyzwaniem, któremu Anastasia i Chrstian dzielnie stawiają czoła w imię łączącego ich uczucia. Kochankowie wciąż dryfują po wzburzonym morzu uczuć, targani namiętnością i rozterkami, niepewni tego, co zgotuje im los. Czy najbardziej poruszająca historia miłosna tego roku zakończy się happy endem? A może piękny sen przerwie były szef Any, Jack Hyde, który poprzysiągł zemsty i cierpliwie czeka na swoją szansę?"

  

Mam mocno mieszane uczucia w kwestii tej książki. Przede wszystkim zarzucić mogę jej to, co poprzednim tomom - beznadziejny styl i zasób słownictwa, powtórzenia, błędy, a poza tym kilka zdecydowanie nieudanych zabiegów narratorskich (naprawdę nie interesuje mnie, czy Ana jęczy "ooooch" czy może "aaaach"). Pierwsza 1/3 część książki niesamowicie mnie nużyła, w ogóle nie była w stanie mnie wciągnąć jak poprzednie. Później coś niby zaczęło się dziać, choć muszę odmówić pani Leonard umiejętności prowadzenia akcji - jak już wprowadza coś ciekawego... kończy to nagle albo streszcza w kilku zdaniach, zamiast porządnie rozwinąć i ciekawie opisać. Dodatkowo... po co na końcu te dwa rozdzialiki "okiem Christiana"? Zupełnie zbędne. Niestety mocno się zawiodłam, po lepszym drugim tomie liczyłam na tendencje zwyżkową, jeśli chodzi o jakość literatury pani Leonard, ale się przeliczyłam.

  

 "Światła września" Carlos Ruiz Zafon

    

"Jest rok 1936, Simone Sauvelle po śmierci męża zostaje praktycznie bez środków do życia. Dzięki pomocy sąsiada udaje jej się dostać pracę jako ochmistrzyni normandzkiej rezydencji Lazarusa Janna, wynalazcy i właściciela fabryki zabawek. Pani Sauvelle wraz z dziećmi: 14-letnią Irene i młodszym Dorianem wyjeżdża do Normandii. Podczas pierwszej wizyty u gospodarza rodzina Sauvelle zostaje oprowadzona po części domu pełnego przedziwnych mechanicznych zabawek. Dowiaduje się również o dziwnej chorobie żony Lazarusa. Po pewnym czasie Irene zaprzyjaźnia się z Hannah, kucharką wynalazcy, dzięki której poznaje Ismaela. Kiedy Hannah zostaje odnaleziona martwa, Irene i Ismael postanawiają zgłębić tajemnicę jej śmierci. Aby tego dokonać, będą musieli rozwiązać szereg zagadek związanych z Lazarusem i jego żoną."

  

To już druga, po "Pałacu Północy", książka Zafona, która mnie przeraziła, przede wszystkim tym, że autor kieruje ją do nastolatków. Przyznaję, jest niesamowicie wciągająca i czyta się ją w mgnieniu oka, ale jest też przerażająca, mogłaby posłużyć z powodzeniem za scenariusz hollywoodzkiego horroru. W przeciwieństwie do "Pałacu Północy" nie jest specjalnie krwawa, ale użyłabym tu określenia "schizowa". Nie jest to milutka lektura na dobranoc. Mimo wszystko, składam głęboki pokłon panu Zafonowi za jego umiejętności posługiwania się słowem pisanym, aktualnie znajduje się on w czołówce moich ulubionych pisarzy.

  

  

 "Klub Dumas" Arturo Perez-Reverte

  

"Klub Dumas to niezwykłe zaproszenie dla tych wszystkich, dla których książki wciąż są źródłem przygód, emocji i gry z własną i cudzą wyobraźnią. To zaproszenie i zabawa dla wielbicieli powieści Aleksandra Dumasa, Stevensona, Sabatiniego, Conan Doyle`a i Chandlera, ale i dla wielbicieli borgesowskiej biblioteki i rzadkich, często sekretnych starodruków. Klub Dumas to intryga, zagadka kryminalna, powieść akcji i cudowny hołd składany Powieści, Książce i Czytelnikom."

  

Dopiero po przeczytaniu ok. 20% książki skojarzyłam, że przecież to znam - z filmu "Dziewiąte wrota"! Sęk w tym, że film w gruncie rzeczy wykorzystuje tylko część fabuły, mota wątki i całkowicie pomija motyw Dumasa - domagam się filmu na podstawie dumasowej części tej powieści! Nie czyta się jej zbyt wartko, dla mnie to jedna z tych lektur, których czytanie trzeba przerywać co parędziesiąt stron, bynajmniej nie dlatego, że jest trudna czy skomplikowana, absolutnie. Po prostu bywa ciężkostrawna. Muszę jednak przyznać, że spodobały mi się "bibliofilskie" klimaty, a poza tym nabrałam strasznej ochoty, żeby odświeżyć sobie pamięć o "Trzech Muszkieterach" :)

  

  

 "Kochanie, zabiłam nasze koty" Dorota Masłowska

  

"W swoich poprzednich książkach bardzo wnikliwie, ale też świeżo, z młodzieńczą beztroską, przyglądała się ona temu, co widziała za oknem, na ulicy… naszej polskiej codzienności. Robiła to dowcipnie i celnie, a powodzenie jej książek zarówno u czytelników jak i u krytyków dowiodło, że takiego głosu w naszej literaturze współczesnej bardzo brakowało. W najnowszej powieści równie dowcipnie i wnikliwie przygląda się tzw. klasie średniej, młodym, zamożnym ludziom, którzy nie mają pomysłu na to, co zrobić ze swoim życiem. Ich losy,wygląd,mieszkania wydają się nam podobne niezależnie od tego czy żyją w Warszawie czy w Nowym Jorku. Naprawdę warto zobaczyć ich oczami Doroty Masłowskiej – dostrzeżecie to, czego dotąd nie widzieliście i spotkacie samą AUTORKĘ (jak zwykle pełną dystansu do samej siebie :)). Oto nowa książka Masłowskiej."

  

To moja pierwsza książka Masłowskiej i po jej przeczytaniu jestem w lekkim szoku. Przede wszystkim powieść jest dość krótka, ale nie jestem zupełnie w stanie powiedzieć, o czym ona właściwie jest! Nie ma fabuły, nie ma akcji, są za to genialne opisy snów. Pierwszy raz spotkałam się z tak dobrze opisaną "strukturą" snu, z całym jego absurdem i nonsensem. Poza tym wszechobecny sarkazm, który od początku mnie zachwycił! Po prostu czytałam tę książkę dla samych tych tekstów, które, choć dość smutne czy tragiczne w przekazie, rozbawiały wręcz do łez. Muszę przyznać, że Masłowska mnie zaintrygowała, kiedyś chętnie sięgnę po inne jej książki :)

  

  

 "Mroczny Sekret" Libba Bray

  

"Pierwszy tom cyklu Magiczny krąg. Wspaniały portret epoki wiktoriańskiej, pełen szeleszczących spódnic, tańczących cieni i niebezpieczeństw czyhających w nocy. Niepokojący klimat, aura tajemniczości. Gemma Doyle to osóbka uparta i przekorna. Ma 16 lat, kiedy trafia do londyńskiej Akademii Spence po tragedii, która spotyka jej rodzinę w Indiach. Jest samotna, dręczy ją poczucie winy i nękają ponure wizje przyszłości. W nowej szkole Gemma zawiera przyjaźń z najbardziej wpływowymi dziewczętami, odkrywa w sobie nadprzyrodzone zdolności, a także dowiaduje się o dawnych powiązaniach swojej matki z mrocznym stowarzyszeniem nazywanym Zakonem."

  

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Może dlatego, że zupełnie czego innego spodziewałam się po jej opisie? Wg mnie jest to połączenie "Harry'ego Pottera" i "Małej Księżniczki". Panienki z dobrych (lub nieco mniej dobrych) domów uczą się w szkole dla dziewcząt szydełkować, malować, tańczyć, grać na instrumentach, czarować, podróżować między światami, przyzywać demony... Trochę infantylne i pomotane, choć momentami przypominało mi też powieści Zafona z tych "dla nastolatków".
Ogólnie mówiąc, czytało się lekko, ale nie wiem, czy sięgnę po kolejne tomy...

  

  A na koniec jeszcze najbliższe plany czytelnicze:
   

 

I co, czytałyście którąś z tych książek? A może właśnie Was zachęciłam lub zniechęciłam do ich lektury? :) Chętnie o nich porozmawiam :)

Zdjęcia okładek i opisy pochodzą ze strony LubimyCzytac.pl