Coś do poczytania... #1

Ostatnio wpadłam na pomysł, żeby co jakiś czas pisać Wam o ostatnio przeczytanych książkach. Czytam dość lekką literaturę, więc myślę, że każdy znajdzie coś dla siebie - od fantastyki, przez kryminały, po romanse. Moja propozycja spotkała się z zainteresowaniem większości dziewczyn, które wypowiedziały się na ten temat na forum, więc czas na pierwszego posta z tej serii ;) Nie będę obszernie recenzować tu książek, bo to nie miejsce na to, ale skrobnę o każdej parę zdań :)

A więc co ostatnio przeczytałam i co zrobiło na mnie wrażenie?

  

  

"Nefertiti" Michelle Moran

   

"Historia życia czarującej królowej, która zmieniła bieg historii Egiptu.Powieść, która znalazła się na prestiżowej liście bestsellerów magazynu Los Angeles Timesa. Jest rok 1351 przed Chrystusem. Książe Amenhotep potajemnie morduje swego starszego brata, by zostać następcą tronu. Decyduje też, że jego żona, Kija, ze względu na swoje nie królewskie pochodzenie nie sprosta roli pierwszej kobiety w państwie. Wybór rodziców księcia pada więc na młodziutką, piękną i charyzmatyczną Nefertiti, która w niedługim czasie podbija serca jego poddanych i urasta w ich oczach do rangi bogini.Nad pałacem królewskim gromadzą się jednak ciemne chmury. Podczas gdy Kija rodzi kolejnych następców tronu, ukochana przez tłumy Nefertiti powija kolejne córki. Wpływowi kapłani knują w tym samym czasie zawiłą intrygę za plecami królewskiej rodziny. Przepiękna opowieść o miłości, stracie, ambicjach i kulisach niczym nieograniczonej władzy w owianej tajemnicą scenerii starożytnego Egiptu."

Podchodziłam do tej powieści nieco sceptycznie, ale bardzo szybko mnie zauroczyła. Główną jej bohaterką jest młodsza siostra tytułowej Nefertiti, cała historia opowiedziana jest z jej perspektywy. Mimo, że fabuła obejmuje ok. 20 lat, nie ma tutaj monotonnych momentów, cały czas coś się dzieje, a "ciche" okresy są po prostu pomijane pomiędzy rozdziałami.
Nefertiti przedstawiona jest tutaj jako silna, niezależna kobieta, jednak egoistyczna i uparta - jej siostrę, narratorkę, opisać można antonimami tych cech. Nefertiti tak bardzo pragnie władzy, że wspiera działania swego męża, faraona, opętanego wiarą w pomniejsze bóstwo i chcącego wynieść je na główne ołtarze Egiptu, strącając z nich Amona. Historia opisana w tej powieści przedstawia rządy faraona-heretyka i jego małżonki - Nefertiti, oglądane nieco z ubocza oczami Mutny. Historia momentami sprawia, że łzy cisną się hektolitrami do oczu, a momentami czytelnika ogarnia wielka irytacja z powodu działań królewskiej pary.
Bardzo podoba mi się fakt, że w posłowiu autorka zamieściła wyjaśnienie, które fakty są prawdą historyczną, a które jej własną interpretacją.
Myślę, że powieść tę zapamiętam na długo, głównie ze względu na arcyciekawą postać Nefertiti. Polecam sięgnąć po tę pozycję :)

   

"Igrzyska Śmierci" Suzanne Collins

  

"Na ruinach dawnej Ameryki Północnej rozciąga się państwo Panem, z imponującym Kapitolem otoczonym przez dwanaście dystryktów. Okrutne władze stolicy zmuszają podległe sobie rejony do składania upiornej daniny. Raz w roku każdy dystrykt musi dostarczyć chłopca i dziewczynę między dwunastym a osiemnastym rokiem życia, by wzięli udział w Igrzyskach śmierci, turnieju na śmierć i życie, transmitowanym na żywo przez telewizję. Bohaterką, a jednocześnie narratorką książki jest szesnastoletnia Katniss Everdeen, która mieszka z matką i młodszą siostrą w jednym z najbiedniejszych dystryktów nowego państwa. Katniss po śmierci ojca jest głową rodziny a musi troszczyć się o młodszą siostrę i chorą matkę, a jest prawdziwa walka o przetrwanie..."

  

Rzadko kiedy sięgam po książkę tylko dlatego, że jest aktualnie popularna, ale tym razem tak było, zaintrygowała mnie swoim sukcesem.
I szczerze mówiąc nie dziwię się temu sukcesowi, bo powieść jest nieźle napisana, trzyma cały czas w napięciu, choć wg mnie jest to dość lekka lektura, zwłaszcza przez te "słodko-pierdzące" wątki ;) Przez cały czas podczas czytania miałam wrażenie, że świat akcji jest bardzo słabo opisany, ale może to dlatego, że narratorką jest Katniss, która sama o świecie wie niewiele.
Nie ukrywam, że nie mogłam się oderwać od tej powieści. Od razu po lekturze zarezerwowałam bilety na film - ciekawa byłam zależności ;) Wg mnie film był równie dobry jak książka, świetna i wierna ekranizacja :)
Polecam, choć nie jest to najlepsza przeczytana książka - nawet w tym miesiącu :P Jeśli jednak weźmiecie się za ten tom, przeczytajcie także dwa kolejne, są lepsze :)

   

 "Biała Masajka" Corinne Hoffman

   

"Jest to relacja z czterech lat, które spędziłam w buszu. Kierowana wielką miłością mego życia, wyszłam za mąż za Lketingę, Masaja z Kenii. Tam doświadczyłam nieba i piekła, dotarłam do granic wytrzymałości fizycznej i duchowej. Wraz z córką Napirai wygrałyśmy największą walkę o przetrwanie. Corinne Hofmann, urodzona w 1960r. mieszka obecnie w Szwajcarii. Biała Masajka stała się bestsellerem i została przetłumaczona na trzynaście języków. O dalszych losach bohaterki opowiada książka Żegnaj, Afryko." 

  

 Samą powieść czytałam z zainteresowaniem, bo bardzo intryguje mnie codzienne życie rdzennych mieszkańców Kenii.
Bardzo jednak irytowała mnie główna bohaterka - autorka. Jej niesamowita naiwność i głupota powodowała, że momentami ma się po prostu ochotę przetrzepać jej łepetynę, żeby przemówić do rozsądku... Ja rozumiem poświęcenia w imię miłości, ale nie pojmuję, że można tak zmienić swoje życie dla człowieka, którego się tak naprawdę nie zna. A Corinne właśnie tak zrobiła, gdy nagle z dnia na dzień postanowiła, że "kocha tego Masaja i już".
Styl pisania też jest średnio przyjemny, język jest wręcz prymitywny, co chwila pojawia się zwrot "z miejsca", co zaczęło mnie irytować już przy ok. 20 stronie. Ma się wrażenie, że autorka stara się pisać kwiecistym językiem, ale średnio jej to idzie.

  

"Pałac Północy" Carlos Ruiz Zafon

   

"Kalkuta, 1932. Ben, wychowanek sierocińca St. Patrick, skończył już 16 lat - podobnie jak jego przyjaciele, będzie musiał opuścić dom dziecka i się usamodzielnić. W dniu pożegnalnej imprezy poznaje swoją rówieśniczkę Sheere i zabiera ją do Pałacu Północy na spotkanie tajnego stowarzyszenia, które założył wraz z przyjaciółmi. Gdy dziewczyna opowiada im tragiczną historię swojej rodziny, członkowie stowarzyszenia postanawiają jej pomóc w odnalezieniu legendarnego domu, który pojawia się w opowieści. Nie wiedzą, że właśnie natrafili na trop jednej z najpotworniejszych tajemnic Kalkuty. Płonący pociąg, dworzec widmo, ognista zjawa - to tylko niektóre elementy makabrycznej łamigłówki, którą przyjdzie im rozwiązać… Misja, która miała być niecodzienną przygodą, niebawem okazuje się śmiertelnie niebezpiecznym wyzwaniem."

   

Sam Zafon pisze o tej książce, że jest to opowieść dla młodzieży, choć kierowana do wszystkich. No cóż, dziecku bym jej do przeczytania nie dała, bo mogłaby spokojnie posłużyć jako scenariusz dla Hollywoodzkiego krwawego horroru (oczywiście w wersji mocno zakrapianej krwią i przemocą, bo choć powieść naprawdę wieje grozą, to jednak dla Hollywoodu za mało tu krwi...). Przyznaję, że momentami powieść była wręcz przerażająca, ale i przewidywalna... Czytało się płynnie, świetnie opisana była atmosfera Kalkuty, ale chyba nie jestem sama w twierdzeniu, że Zafon lepiej czuje się w Barcelonie ;) I jego czytelnik również. 

  

"Zaginiony Symbol" Dan Brown 

   
"Co zaginęło, zostanie odnalezione…
Waszyngton. Harvardzki specjalista od symboliki, Robert Langdon na prośbę swego przyjaciela i mentora, Petera Solomona, ma wygłosić wykład na Kapitolu. Kiedy dociera na miejsce, okazuje się, że na wieczór nie zaplanowano żadnego odczytu, a po chwili na środku rotundy odkryte zostaje makabryczne znalezisko, niepokojąco naznaczone pięcioma tajemniczymi symbolami. Jego przesłanie jest dla Langdona oczywiste – to zaproszenie do dawno zaginionego świata skrywającego ezoteryczną mądrość.
Kiedy okazuje się, że Peter Solomon, filantrop i prominentny członek loży masońskiej, został porwany, Langdon wie, że istnieje tylko jeden sposób, by ocalić przyjaciela: przyjąć tajemnicze zaproszenie i udać się tam, gdzie zaprowadzą go zaszyfrowane wskazówki.
A poprowadzą go podziemnymi korytarzami do tajemnych komnat i świątyń ukrytych pod jednym z najpotężniejszych miast świata. Skrywa ono prastare sekrety loży masońskiej i odkrycia, których wielu wolałoby nie ujawniać. Rozpoczyna się szalona wędrówka i wyścig z czasem, bo Langdon ma zaledwie

kilka godzin na dotarcie do celu. W przeciwnym wypadku jego przyjaciel zginie."

  

Mocno się tą powieścią zawiodłam. Nie trzyma w napięciu, jak inne książki Dana Browna, nie intryguje tak jak one, nie zmusza do osobistego sprawdzenia niektórych wątków, jak robił to "Kod Leonarda" czy "Anioły i Demony". Ponadto momentami przypomina jeden wielki naukowo-religijny bełkot, który dla mnie miał naprawdę znikomy sens. Spodziewałam się czegoś znacznie lepszego - zarówno po Danie Brownie, jak i po tematyce symboliki Waszyngtonu.

Czytałyście którąś z tych powieści? Czy Wasze wrażenie różnią się od moich?

A może zachęciłam Was do sięgnięcia po którąś? :)

I w ogóle... interesują Was takie posty? ;) 

Zdjęcia i opisy pochodzą ze strony www.lubimyczytac.pl :)