Orlicowa trzódka #4 - Trochę egzotyki

UWAGA, ten post zawiera zdjęcia ptaszników, węży i owadów - jeśli nie chcesz ich oglądać, po prostu przejdź teraz na inną stronę ;)

Dziś dość kontrowersyjny post - jedne z Was mnie o niego prosiły, inne wręcz błagały, żebym go nie publikowała ;) Myślę, że pójdę na kompromis, jeśli post się pojawi, ale w ten sposób, że przeczytają go tylko ci, co będą chcieć ;)

Teraz ładny ostrzegawczy obrazek do miniaturki, żeby nie było pisków:

  

I przechodzimy do rzeczy - chcę Wam dziś przedstawić jedną z moich pasji, czyli terrarystykę.

A co to jest ta terrarystyka? To po prostu hodowla zwierząt egzotycznych - pająków, węży, owadów.

Swego czasu moja hodowla była spora, miałam kilkadziesiąt różnych ptaszników, węża, różne owady... Później z czasem hodowla mi zanikała, aż wreszcie zostałam bez żadnego zwierzaka tego rodzaju. Ostatnio jednak wróciłam do tej pasji, więc i Wam chcę ją przybliżyć.

Osoby, które chcą obejrzeć zdjęcia, zapraszam dalej ;)

Ptaszniki to to, co wiele osób myli z tarantulami - duże kudłate pająki. Wszystkie są jadowite, ale nie wszystkie stanowią dla nas realne zagrożenie. Akurat ja hodowałam głównie te "bezpieczniejsze" gatunki. Części zbioru pozbyłam się, gdy urodził się mój młodszy brat, zostały te najłagodniejsze. Później moje maleństwa złapały jakiegoś wirusa czy coś i w ciągu tygodnia padło mi kilkanaście młodych pająków :( Pozostałe odchodziły ode mnie stopniowo - wyrastały z nich samce (które żyją znacznie krócej niż samice), chorowały, zostawały sprzedane. Teraz chcę Wam pokazać kilka ptaszników, z którymi zżyłam się najbardziej i które były u mnie najdłużej. O każdym napiszę parę zdań :)

  

Poznajcie Geńka (Acanthoscurria geniculata). Geniek był wielkim samcem, wielkości mojej dłoni, rósł u mnie od maleństwa. Choć był to gatunek naziemny, Geniek większość czasu spędzał na gałęziach w terrarium. Kiedy okazało się, że jest samcem, chciałam znaleźć mu jakąś samiczkę, żeby w ostatnich chwilach życia spełnił się jeszcze, niestety nie udało się. W końcu padł ze starości i za namową mojego kolegi został... spreparowany. Teraz wisi w gablotce w sali od biologii w moim starym liceum. 

  

A teraz uśmiechnijcie się do Chromki (Chromatopelma cyaneopubescens), mojej kolorowej piękności :) To to dopiero była baba z charakterem! Także miałam ją od maleństwa, to moja duma. Była ostatnim ptasznikiem, jaki mi został. Kiedy była już dorosłą samiczką, chciałam zrobić w jej imieniu krok do przodu i zdecydować się na dziecko ;) No, właściwie kokon z ok. 100 dzieci :D "Pożyczyłam" samca tego gatunku od kolegi, zostawiłam parkę na noc... a rano musiałam się tłumaczyć koledze, że nie mam mu czego oddawać. Samczyk najwyraźniej jej nie pasował, bo go dosłownie rozczłonkowała. Miałam ją parę dobrych długich lat, w końcu padła, pewnie ze starości :(

  

 Te dwa zdjęcia celowo wrzucam razem, bo jest na nich jeden i ten sam ptasznik. Odległość czasowa między nimi to 2-3 dni. To taki ewenement, jak może zmienić się pająk przy jednej wylince - zrzuceniu starej skóry. Jednego wieczora Irminia (Psalmopoeus irminia) była śliczną czarno-czerwoną chyba-samiczką, a kolejnego ranka okazała się zielonym puchatym samcem. Wyjątkowo dorodnym samcem, powiedziałabym. Tego puchatka też miałam od maleństwa. To gatunek nadrzewny, jeden z moich ulubionych, choć Irminek ze zdjęcia chyba nie wiedział, że jest nadrzewny, bo mieszkał w norce. Kiedy się "zsamczył", sprzedałam go znajomemu, który miał samicę tego gatunku. Z tego co wiem, przed śmiercią zdążył jeszcze zostać tatą :)

  

I ostatni ptasznik, którego chcę Wam dziś przedstawić - Tygrysek (Cyclosternum fasciatum). On zawsze pozostał maleństwem, bo to jeden z najdrobniejszych gatunków - dorosły był wielkości małego Geńka czy Chromki ;) Ten pająk był po prostu niezniszczalny. Dostałam go na święta, mróz na dworze, więc pająk dotarł do mnie... zamrożony. I wiecie co? Rozmroziłam go i zaczął biegać po pudełku. Innym razem nie jadł przez prawie rok - bo nie chciał i już. Niestety pokonała go jego własna wylinka, bo coś poszło nie tak i razem ze starą skórą zrzucił... zęby. Nie miał więc jak jeść i w końcu padł :(

  

Jak pisałam, hodowałam nie tylko ptaszniki...

  

Przed Państwem młody straszyk australijski (Extatosoma tiaratum). Kupiłam kiedyś parkę dorosłych, doczekałam się jajeczek i zostałam mamą duuużej rodzinki :) Dorosły straszyk jest wielkości dłoni, jest zupełnie łagodny i pocieszny, bo np. macha przednimi łapkami w rytm muzyki :D Żałuję, że nigdy tego nie nagrałam ;) W dodatku samce tego gatunku mają skrzydełka :) Bardzo sympatyczne stworzonka, nawet moja mama, która nienawidzi mnie za tę pasję, lubiła te straszyki :)

   

Koniecznie musicie też poznać Puszka, węża zbożowego :D Prawda, że wielka z niego sznurówka? ;) Może nie widać tego za dobrze na tych zdjęciach, ale był biało-różowy, jak jogurtowe chupa-chupsy, przesłodki ^^ Niestety miał też jakieś wady w genach, bo w ogóle nie rósł, mimo, że jadł sporo i ogólnie był zdrowy. Jak widzicie, mam go w ręce - Puszek należał do rodzaju węży-dusicieli, czyli takich, które nie mają jadu. Był zupełnie niegroźny, zwłaszcza mając takie imponujące gabaryty ;) Miałam go jakieś 5 lat, a on nadal wyglądał jak "noworodek"... Pewnego dnia po prostu zastałam go martwego - i nikt nie wie czemu :(

  

Pisałam też, że wróciłam teraz do tej pasji... 

Do mojego domu trafiły cztery maleństwa, z których mam nadzieję, że wyrosną wielkie kudłate ptaszniki ;) Na razie są naprawdę maleńkie (coś ja te kątowe/ogrodowe ;)), ale mają potencjał, prawda? ;) Poznajcie Geńkę (tak, nową!), Avi (to moje oczko w głowie, bo to delikatny i piękny gatunek), Kędziorka i Irminię (tak, nową ;)). 

  

  

Dwa z powyższych cudów (Geńka i Kędziorek) są prezentami od kolegów-pajęczarzy, którzy powitali mnie po latach ;) Wiecie co? Dobrze jest być jedną z nielicznych kobiet w takiej "męskiej" społeczności jak terraryści ;) Zawsze to doceniałam ^^

Za jakiś czas chcę też kupić sobie maleńką Chromkę, żeby wyhodować znowu takie piękne kolorowe cudo, jak pokazywałam wyżej...

  

Wiem, że nie zawarłam zbyt wiele informacji w tym poście - wyszłaby z niego epopeja, której nikt by nie przeczytał. Dlatego jeśli macie jakieś pytania na temat moich maleństw, śmiało pytajcie w komentarzach, odpowiem najlepiej, jak będę mogła :)