Orlicowa trzódka #2 - Jego Wysokość Tymon

Jakiś czas temu zaproponowałam serię postów, przedstawiających zwierzyniec, mieszkający w moim domu. Większość z Was najbardziej ciekawa była mojego ukochanego pupila, Tymona, który jest... żbiko-kotem ;)

   

  

Otóż Tymon, bądź też Tymek / Tymuś / Obszczaniec (;)), trafił do nas jako kilkutygodniowe kocię. Historia ta opowiadana już chyba była miliony razy, bo jest niesamowita ;)

Osiem lat temu mój ojciec jeździł w częste trasy po całej Polsce. Był środek zimy, a Tata nocował w leśniczówce w środku lasu, na południu kraju (teraz po latach miesza się w zeznaniach, gdzie dokładnie ;)). Rano wstał i ruszył w drogę powrotną do domu, do Torunia. Przejechał kilkaset kilometrów, do końca dnia załatwiał sprawy, jeżdżąc po mieście, a przez cały ten czas towarzyszył mu momentami dziwny pisk. Wieczorem zaparkował wreszcie pod domem i przez całą noc słyszeliśmy przeraźliwe kwilenie. Rano zeszliśmy do samochodu, otworzyliśmy maskę, a tam, tuż koło silnika, wciśnięty był w kąt maleńki przerażony kociak. Przejechał z Tatą całą tą trasę z leśniczówki - musiał wejść pod maskę w lesie, bo chciał się ogrzać. To naprawdę cud, że przeżył tę trasę...

W ogóle nie byliśmy wtedy nastawieni na kota. Mieliśmy psa (teraz już biegającego za tęczowym mostem...), który nie znosił kotów, zresztą większa część rodziny to typ "Kochamy pieski, a koty są fałszywe" ;) Niemniej jednak wzięliśmy maluszka do domu. Był taki maleńki, że mieścił się na dłoni, a przerażony tak, że wyglądał jak okrąglutka puchata kulka. Dużo czasu zajęło nam przyzwyczajenie go do nowej sytuacji, a nasz nienawidzę-kotów-pies potraktował go co najmniej nieprzewidywalnie - po kilku nieufnych warknięciach przygarnął kociaka jak własne szczenię (co tym bardziej było dziwne, bo nie była to suczka, a pies). Kociak rósł więc, nabierając coraz więcej psich cech - miauczenie zaczęło przypominać próby szczekania, kiedy ktoś pukał do drzwi, on pierwszy się przy nich pojawiał, pilnując domu, w zabawie zamiast drapać - gryzł. I rósł i rósł i rósł, aż pewnego razu zainteresowało to naszą panią Weterynarz, która przeprowadziła "dochodzenie" - okazało się, że nasz kiciuś, który dorósł do 12kg i był wielkości średniego psa, ma więcej genów żbika niż kota domowego. Nigdy jednak nie ukazywał żadnych oznak "dzikości" - nigdy nikomu nie zrobił krzywdy, był łagodny, bardzo przytulaśny i szalenie cierpliwy - kiedy na świecie pojawił się mój młodszy brat, Tymon pozwalał mu się szarpać za uszy, wąsy, ogon, patrząc tylko z politowaniem ;) 

A kiedy wreszcie po 17 latach życia odszedł od nas nasz pies, "mentor" Tymona, kocurek strasznie zmizerniał, nie ruszał się ze swojego kąta, przestał jeść i trwało to niestety dość długo... Później trafił do nas nowy psiak - kompletnie skretyniały szczeniak cocker spaniela i Tymon znalazł sobie nowy cel w życiu - uprzykrzyć psiakowi życie ;) Niejednokrotnie zakradał się do suczki, "pacał" ją w łepek i uciekał gdzie pieprz rośnie, albo z premedytacją wyjadał jej z miski, kiedy była w okolicy, patrząc jej przy tym prosto w oczka ^^ W ten sposób kot, który myśli, że jest psem, wychował psa, który myśli, że jest kotem ;)

Teraz Tymon jest już statecznym ośmioletnim kocurkiem i większość czasu spędza na spaniu, ale nadal włącza mu się czasem tryb "kocię" - biega wtedy po całym domu jak szalony, odbija się od ścian, skacze na psa ze stołów, ucieka przed psem, goni muszki, ćwierka do ptaków za oknem... I jest baaardzo kochany, uwielbia wciskać się pod kołdrę i wtulać, zwłaszcza we mnie, bo wie, że w moim pokoju będzie miał spokój - pies nie ma do mnie wstępu ;)
Dodam jeszcze, że jest to kot szalenie inteligentny - potrafi otworzyć drzwi zamknięte na klucz, odkręcić butelkę z kroplami walerianowymi (no a jak! ;)), schować się tak, że nie ma szans go znaleźć (choć to chyba dość powszechne u kotów ;)), np. wewnątrz poszewki na poduszce ;) I uwieeelbia surowe ogórki! Jeśli trafi mu się np. sałatka gyros, w której jest m.in. mięso i ogórki, wyje ogórki, a mięso zostawi :D

Mam nadzieję, że przetrwałyście ten wywód, teraz czas na porcję kocich zdjęć ;)

  

Tutaj raczej "Jego przytulaśność Tymon" ;)

Tutaj jeszcze maluszek, rozkoszujący się ogrzewaniem podłogowym i udający logo Pumy :P

Moje ulubione obsceniczne foto ^^

Z wszelkimi gryzoniami Tymek też potrafi się zaprzyjaźnić - choć np. Psikus, chomik, o którym pisałam jakiś czas temu, jakoś nie rozumie jego czułych liźnięć po głowie ;)

A Tymon taaak lubi Psikusa i jego klatkę ;) Potrafi tak stać dobre 15 minut i obserwować sparaliżowanego ze strachu chomika :P Przy okazji możecie tu zobaczyć, jakie wielkie bydlątko z niego ;)

I tu też widać rozmiary Jego Wysokości ;)

Jak każdy Kot, uwielbia szeleszczące cuda... Najlepiej się w nie zaplątać :D
(I uprzedzam pytania - nie ma dwukolorowych oczu, ale ciekawie to tu wygląda ;))

Bardzo często też przyłapuję go na spaniu z czymś w łapkach, zazwyczaj jest to coś, czego akurat szukam ;)

Nie muszę chyba pisać, jak chętnie włazi mi on w obiektyw, jak robię dla Was swatche ;) Ale muszę przyznać - to najsłodszy mistrz drugiego planu pod słońcem :)

Tutaj jeszcze kiepskie zdjęcie, ale macie porównanie "wielkościowe", Tymon i przygłupia Lady ;)

  

I co, polubiłyście mojego ukochanego Kociaka? :) 

O kim będziecie chciały teraz poczytać? O skretyniałym cocker spanielu, maleńkim chomiku mojej siostry czy może mojej dawnej "kolekcji" zwierząt egzotycznych - węży, ptaszników, ciekawych owadów? :)